*** met peren

Weet je nog, die speelnamiddagen waarbij je met je vriendinnetje of buurmeisje bekokstoofde dat je bij elkaar zou blijven eten, waarna je bij je ouders ging smeken: 'please, toe, mag het, mama, please, please, please?'. Waarop je mama zei: 'ok, als het mag van haar mama'. En dan belde het vriendinnetje heel ouderwets naar de huistelefoon en zei haar moeder: 'allez, 't is goed, maar daarna direct naar huis komen!'. Oh nostalgie.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wat schrik had als vriendinnetjes bleven eten. Want ons mama, die durfde wel eens rare dingen op tafel toveren. Indische curry bijvoorbeeld. Of, hou u vast, quinoa.In die tijd nog geen hipstervoedsel, maar een vreemd ruikende substantie waar ik voor wegvluchtte als het op tafel verscheen. Menig vriendinnetje trok haar ogen open en haar neus op bij het zien van al die vreemde ingrediënten. En ik, ik wenste elke keer dat mijn mama gewoon puree met worst had gemaakt.
Zo durfde ze ook 'perenlasagne' klaarmaken. Ja hoor, u leest het goed: Lasagne met peren.
Wat ooit een klein receptje uit een obscuur boekje (of het kon ook gewoon de Libelle geweest zijn) was, groeide uit tot ons familiegerecht. Je moet mij niet geloven, maar dit is zowaarlekker!
Zoals elke nieuwe gast aan de lasagne-met-peren-tafel, trok ook mijn wederhelft een vies gezicht toen hij het gerecht de eerste keer voorgeschoteld kreeg. Maar kijk, ook hij was snel overtuigd. Vorige week vroeg hij er zelfs zelf naar bij het opstellen van onze weekmenu (waarvoor dank, mevrouw Zsazsa). Een ontroerend moment. En zo maak ik vandaag met veel liefde perenlasagne klaar.

Gezien ons mama een hippe vogel is die ons 20 jaar geleden al opzadelde met quinoa, kan ik voor het recept vlotjes doorverwijzen naar haar eigen blog. Voor het gemak heb ik daar ook een foto gepikt.

Sloppel!

"Er wordt over niks zo veel gelogen als over seks en het slaapgedrag van de kinderen", hoorde ik iemand zeggen.* Nadat ik voor de 38539ste keer de vraag krijg 'of ze al doorslaapt', begrijp ik al die leugenaars maar al te goed. Het is gewoon gemakkelijker om "ja" te antwoorden, dan om de waarheid te vertellen en gratis slaapadvies in ruil te krijgen. Daarvoor ga ik wel naar de plaatselijke Sleepywinkel, toch bedankt.

Onze kinderen slapen niet zoals in de boekjes. Ze sliepen/slapen als baby alleen maar op onze arm, sliepen/slapen vooral goed in de draagzak of in de auto en het babybed dient ter decoratie of in het beste geval om stapels kleren te herbergen.

De jongens hebben een tijdje in hun eigen bed op hun eigen kamer geslapen, maar op een bepaald moment liep dat niet meer van een leien dakje. Ze waren bang, wilden niet alleen gaan slapen en werden elke nacht wakker. Uren hebben we bij hen op de kamer gelegen tot ze sliepen. Half verdwaasd kwamen we dan naar beneden, waar de wederhelft al lang lag te maffen in de zetel. Gezellig is anders. Als puntje bij paaltje kwam, kropen ze 's nachts toch nog bij ons in bed.

Toen we merkten dat ze in ons bed wél alleen in slaap vielen, was de keuze snel gemaakt. 's Avonds in het grote bed, wij zouden hen wel verleggen als wij boven kwamen. Of niet. Want eigenlijk is het best wel leuk om te snuffelen aan die slaapkopjes. Op naar Ikea dus, een groter bed gaan kopen. Want het mag dan nog zo gezellig zijn, een octopus in je bed, die moet je wat plaats geven.

Met kind nummer 3 in aantocht, moesten we op zoek naar een nieuwe oplossing. Een baby én twee kinderen in hetzelfde bed, dat is niet alleen wriemelig, maar ook onveilig.
We wilden graag een éénpersoonsbed tegen ons bed plaatsen om er 1 groot bed van te maken, maar de brede randen van ons bed maakte dit moeilijk.

Tot ik het blogbericht van Ma-ma-Mira zag. Zij had de ideale oplossing. Ze plaatste een Ikea Kura bed naast hun bed voor de grote kinderen. En omdat wij nu toevallig zo een bed hadden staat en andermans ideeën nadoen gewoon kei gemakkelijk is, was de nieuwe familiekamer rap gepiept.

 Ondertussen slapen we al vele maanden op onze familiekamer. Het bevalt ons uitstekend, dank u. De kinderen slapen als nooit te voren en wij moeten nooit opstaan 's nachts, nah nah nananaaaah! Luie ouders hebben altijd gelijk.
















Ik pin in tussentijd naarstig prachtig gedecoreerde slaapkamers, zodat ik niet in een zwart gat zou vallen als de kinderen terug een eigen kamer willen. En als ze nooit weg willen, heb ik altijd deze nog achter de hand: 

*Omdat mijn mama meeleest, ga ik enkel in op het tweede deel van de uitspraak.Voor het andere onderwerp verwijs ik graag door naar de gespecialiseerde media, waar Kevin je alles zal vertellen over Kleine Kevin.

Kind en Gezin*

Die ochtend heb ik afspraak bij Kind en Gezin. Beter bekend als Het Tussentijdse Mama-examen.
Is Baby wel genoeg bijgekomen? Stimuleer ik haar wel genoeg? Ga ik een nota krijgen omdat ik haar niet alleen laat inslapen? Voeden op vraag, daarvoor ga ik op de gang vliegen!

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, gaan Ridder en Kabouter ook mee. Het grootste nadeel aan vakantie: gedaan met kinderloze afspraken. Op de parking steek ik voor de zekerheid nog een preek af. Over hoe ze niet mogen roepen, moeten voorzichtig zijn voor de kleinere kindjes, niet mogen roepen en meteen moeten gehoorzamen als ik iets zeg. Ik heb het idee dat de mier die tussen mijn voeten loopt er misschien wel iets van heeft opgevangen.

Baby komt glansrijk door de weging en meting. Nog even wachten tot we bij de dokter langs mogen.
Een dame van Afrikaanse afkomst komt met haar kroost de wachtzaal binnen. Haar gevolg is behoorlijk talrijk, en ik vraag mij meteen af welke preek zij nog snel heeft gegeven voor de deur.  Haar jongste kind zit met een draagzak op haar rug. Als ze aan een andere mama vraagt om die te helpen losmaken, springt die net niet in de armen van haar man. Niet bang zijn mevrouw, het is maar een kind.

De Afrikaanse vrouw probeert in het Frans een conversatie aan te knopen met de vrijwilligster van dienst. De manier waarop zij enthousiast 'si, si' antwoordt bij het horen van een vreemde taal, doet mij vermoeden dat ze in de winter wel eens in Benidorm durft vertoeven. Nog even en ze doet van Dos Servesas Por Favor.

Een koppel is net terug van bij de dokter en wil hun kind terug aankleden. Mama bukt zich om een iets uit de verzorgingstas te nemen. Helaas voor haar zijn de vrijwilligsters ultra-gemotiveerd, dus nog voor ze de kans krijgt om helemaal door de knien te gaan, klinkt er vanuit de andere kant van de wachtzaal: "Het kind niet alleen op het verzorgingskussen laten!". Auwch. Dat is een minpunt op het rapport. Snel maak ik een mentale nota dat ik straks ostentatief een hand op Baby moet houden als ik een verse luier neem. Stel je voor dat ze plots wil gaan lopen.

Dan roept de vrijwilligster de naam van Baby om. Ik spring recht en grabbel mijn kinderen bij elkaar. Dat levert mij een boze blik op van een andere mama. Oh nee, wat doe ik fout? Snel overloop ik in mijn hoofd wat de redenen van de boze blik kunnen zijn. Heb ik mijn eigen baby vast? Check. Sta ik op andermans spullen? Nee. Heb ik iets verkeerd gezegd? Niet dat ik weet. Na enkele lange seconden, bevrijdt de vrijwilligster mij uit mijn lijden. De baby van de booskijkende vrouw heeft dezelfde voornaam als mijn baby. Ze dacht dat ik aan het voorsteken was. De booskijkende vrouw verandert in een glimlachende vrouw, zodra ze het misverstand inziet. Ik glimlach terug, maar denk bij mijzelf: "Mijn kind staat toch veel beter met die naam.". Gedachten zijn vrij, nietwaar? En daar maak ik graag gebruik van. Zij ongetwijfeld ook.

Eenmaal bij de dokter en de verpleegster bleek dat de examen-stress nergens voor nodig was. Baby werd over de hele lijn goedgekeurd. Als beloning kreeg ze in elke bil een prik.

 Punten kreeg ik niet, maar bij het buitenkomen beloofde ik de jongens een ijsje en dat leverde mij voor die dag een 10/10 op van mijn eigen kinderen.

*Deze blogpost kan lichte overdrijvingen bevatten.

Parkingverdriet

Een baby in een draagdoek, dat is een vrijgeleiden voor de mensen om een gesprek aan te knopen. Liefst onrechtstreeks, elkaar aanstotend, "moh zie nu wat een kleineke nog!", net luid genoeg zodat je je omdraait om een conversatie te beginnen waarin alle babyclichés er in een sneltempo worden doorgejaagd. "Negen weken", "Een meisje", "Ja, het is een braveke", "Ze eet nog 's nachts, maar tussendoor slaapt ze goed zenne", "Ja ja, de borst", "nog 2 jongens", "nee, ze zijn niet jaloers", "ja, fier, ja", "ja, dat is inderdaad geluk hebben, goed gemikt hé! Haha!"  Allemaal goed bedoeld uiteraard, dus ik doe dat allemaal met de glimlach en kan het toch niet laten te bedenken dat diezelfde mensen mij over een paar jaar scheef zullen bekijken als Baby een Peuter is en de wachtkamer bij de dokter afbreekt.

Vandaag liep ik de winkel uit met Baby is de draagdoek en een zak sandwiches in mijn hand toen een vrouw naast mij kwam lopen. Ze keek naar Baby en begon een gesprek dat al snel dezelfde weg opging als hierboven beschreven. Tot ze plots zei: "Ik heb altijd graag boelekes gezien, maar mijn man heeft er mij nooit gegund. We zijn daarom uit elkaar gegaan. Als ik hem een paar jaar later zag met een andere vrouw en kinderen, bloedde mijn hart. Ik ben 60 jaar en het doet nog altijd zeer. Elke keer als ik een baby zie, pakt mij dat." De tranen welden op in haar ogen.
Een pasbevallen, hormonaal onstabiele vrouw als ik zo benaderen, dat is vragen om problemen. En zo kwam het dat die middag omstreeks 15u twee vreemden samen stonden te snotteren op de parking van de Carrefour. Na een paar minuten beseften hoe raar de situatie was en namen we afscheid met de woorden: "Alléz, ik ga ze in de auto zetten, want het begint te waaien". "Ja, sorry zenne, madam, het is sterker dan mijzelf". "Het is nikske, het beste nog." En een beetje verward reed ik met Baby en mijn zak sandwiches naar huis.

Geboortekaartjes voor luierikken

"Een baby, daar horen geboortekaartjes en suikerbonen bij." Het enthousiasme waarmee ik deze zin zeg, neemt nogal af naarmate het aantal zwangerschappen. Deze derde keer, durfde daar wel al eens een zucht bij te ontsnappen. Je raadt het al: de goesting was ver te zoeken.

Ik zocht wat bedrijfjes op die kant- en klare kaartjes en bijhorende doopsuiker (hoe noem je dat eigenlijk als je kind niet gedoopt wordt?) maken, maar daar vond ik mijn goesting niet tussen. Ken je dat? Te lui om het zelf te doen, maar wel kieskeurig zijn. Maar geen nood, ik kon dit perfect op mijn hormonen steken. (Dit is eigenlijk niet waar, ik vind dat gewoon allemaal veel te duur.)

Iemand suggereerde: "Laat de jongens een tekening maken voor op het kaartje." Strak plan! Zo een schattige kindertekening, daar scoor je altijd mee. Ik plantte de jongens aan tafel met een blad papier, wat kleurpotloden en de opdracht om een tekening van de baby te maken.

Tien minuten later kreeg ik dit onder mijn neus geschoven:
"Dat grijs is de baby, dat rood is het bloed en die gaatjes, dat is om het buisje voor het eten door te steken."
De kabouter heeft goed opgelet in de biologieles. Maar ik moest precies toch op zoek naar een ander plan.





Enkele dagen later kwam de bevrijding. Ik las een oproepje van een studente grafische vormgeving. Ze was op zoek naar iemand waarvoor ze een geboortekaartje mocht ontwerpen. En zo geschiedde. Ik moest enkel mijn voorkeuren en smaak doorgeven en zij deed de rest. Zo hebben we het graag. Ik haalde wat zakjes en doosjes bij Ava, vroeg haar een sticker te ontwerpen om er op te plakken, et voila! Het leven kan toch simpel zijn soms. Dankjewel, Maya!
 In een zak gekregen babykledij vond ik perfect bijpassende sokjes. Vuisje voor ons, geluk! 

Een bevallig verhaal

Tijdens mijn zwangerschap keek ik in één trek 3 seizoenen van Call The Midwife uit. Deze serie over een team vroedvrouwen die in de jaren '50 vrouwen uit een volkse wijk helpen bij hun thuisbevalling, is ideale televisie voor emotionele zwangere vrouwen. Deze serie en het lezen van een blog van Celia Ledoux, deden mij een thuisbevalling overwegen. Mensen die mij kennen, weten dat ik graag het tegenovergestelde doe dan wat van mij verwacht wordt. Het leverde mij als kind zelfs een bijnaam op, die ik hier lekker niet ga verklappen. Hoewel ik ondertussen een redelijk mainstream leven heb, doe ik af en toe graag nog eens averechts. Niet naar het ziekenhuis gaan om te bevallen, dat leek mij nog eens lekker opstandig.

Nadat ik mijn man overtuigd had (zeggen dat hij de nacht niet op die oncomfortabele zetels van het ziekenhuis moest doorbrengen, was eigenlijk voldoende), moest ik alleen zelf nog wennen aan het idee. Gelukkig vond ik de perfecte vroedvrouw en na één gesprek met haar, was ik meer overtuigd van mijn plan dan ooit. Thuis een kind kopen, dat ging ik doen!

De vroedvrouw stelde ons voor om mee te stappen in een pilootproject van de Landelijke Thuiszorg, waarbij de kraamhulp bij de geboorte zelf al opgeroepen werd. Zij zou zorgen voor de praktische ondersteuning en het huishouden tijdens en vlak na de bevalling. Uiteraard hebben we hier mee ingestemd.  Iemand die mijn huishouden doet terwijl ik thuis een kind koop, beter wordt het niet!

Zo geschiedde. Op woensdagavond 20 april kreeg ik rond 21u wat zeurderige pijn in mijn buik.  Er zat echter weinig regelmaat in en ik twijfelde of het wel echte weeën waren. Dus ging ik maar slapen. Dit lukte niet goed, ik was heel energiek en dwaalde een beetje rond op de slaapkamer.
Rond 1u werden de weeën iets feller, dus we belden voor de zekerheid de vroedvrouw, hoewel er nog geen regelmaat in de weeën zat. Steven wilde nog wat meer zekerheid, en schonk zichzelf een goeie pint uit.

Rond kwart na 2 was de vroedvrouw bij ons. Ze nam mijn bloeddruk, bekeek mij een en zei dat het nog wel even zou duren, aangezien de weeën nog niet regelmatig waren. Ze ging zelf wat op de zetel liggen en zei dat ik nog wat moest proberen rusten.
Ik viel in (halve) slaap. Rond kwart na 3 schoot ik wakker van een extreem felle wee. Ik dacht dat ik iets voelde duwen, maar dacht 'dat kan niet!', ik had precies nog geen echte weeën gehad. Even later voelde ik het echter opnieuw. Nu was het wel duidelijk. Steven ging direct de vroedvrouw halen. Ze was er duidelijk gerust in dat het nog lang zou duren, want was al heerlijk in dromenland. Ze kwam boven, bekijk mij en zag het dat menens was. Dat merkte ik aan de gevleugelde woorden 'oei, dat is al wat anders dan daarjuist!'.  Alles werd in gereedheid gebracht voor de bevalling. Steven mocht uit z'n pijp komen en zorgen voor warm water, handdoeken en kompressen, want de tweede vroedvrouw zou nooit op tijd arriveren.
Na twee persweeën brak mijn water met knal (of zo leek het toch) nog een paar persweeën was ons baby-meisje geboren. Steven heeft haar opgevangen en bij mij gelegd. Baby werd geboren op 21 april om 4u, in ons eigen bed, in ons eigen huis. Steven zijn pint stond nog steeds onaangeroerd op het nachtkastje.

Ondertussen waren de tweede vroedvrouw en de kraamhulp aangekomen. Net op tijd om de boel op te kuisen. Vuile doeken verdwenen in de wasmand, onderleggers en kompressen in de vuilniszak. Ondertussen beviel ik nog even van een placenta. De vroedvrouw heeft Baby en placenta bij mij gelegd en dan hebben ze ons een uurtje gerust gelaten. Nadien kwamen ze terug boven om navelstreng door te knippen (een eer die Steven twijfelend op hem nam), te wegen, te meten en in propere doeken te wikkelen. De schat van Kraamzorg heeft meteen mijn bed ververst zodat ik verder in propere lakens lag. Tegen dat we hiermee klaar waren, werden de jongens wakker. Ze kwamen bij ons in bed liggen. De vroedvrouw ging weer even naar beneden om de gezinsleden aan elkaar te laten wennen. De kraamhulp heeft koffie gezet, fruitsla gemaakt, boterhammen gesmeerd voor ons en voor de jongens. Ik kreeg ontbijt op bed en ben nog even blijven liggen met Baby. De kraamhulp paste ondertussen op de jongens, deed de was en dekte de zetel op met propere kussens en dekens, zodat ik mij daar kon nestelen voor de komende dagen. Zij heeft vlak na de bevalling ook de reflex gehad een heleboel foto's te nemen, iets waar wij te net bevallen voor waren om daar aan te denken.

Hoera voor Kraamzorg! Hoera voor vroedvrouwen! Hoera voor Call The Midwife! En hoera voor Steven en mijzelf begot!

Nesteldrang, koopzucht en affectie voor regenwormen.

Het was even stil op de blog. Reden daarvoor was Baby die een paar weken geleden deed alsof ze al geboren wilde worden. Een paar dagen ziekenhuis, 2 spuiten longrijping (in mijn billen!) en een paar baxters weeënremmers later, werd ik verplicht tot zeteldienst.

Verplicht rustig aan doen, dat leidde mij plotsklaps terug naar mijn examentijd. Als ik iets niet mag of kan, krijg ik er opeens superveel zin in. Zo kreeg ik tijdens de examens de onweerstaanbare drang heel mijn postzegelverzameling te reorganiseren, mijn boeken op alfabetische volgorde te zetten en ontelbare verzamelcd's te branden. 'Na de examens, dan heb ik tijd zat', maakte ik mijzelf wijs. En elke keer opnieuw, op het einde van de vakantie, lagen mijn postzegels op exact dezelfde plaats, was mijn boekenrek nog rommeliger en had ik enkel naar de radio geluisterd.
Zo verging het mij de afgelopen weken ook. Plots vond ik dat mijn vensters onaanvaardbaar vuil waren en mijn keukenkasten uitgekuist moesten worden, de kleerkast van de jongens moest en zou gesorteerd worden en ik kon niet snel genoeg alle babykleertjes gewassen hebben.
Ondertussen zijn we al een week of twee uit de 'gevarenzone' en kan ik weer doen en laten wat ik wil, voor zover die bult vooraan het toelaat. Drie 3 raden waar ik geen zin meer in heb...

Sinds enkele dagen slaat de nesteldrang echter toe. Mijn ramen zijn nog steeds vuil, maar de babykleertjes zijn gewassen, de wieg staat klaar, mijn Ikea-rolkarretje is van naaikarretje gepromoveerd tot babyspullenkarretje.

Met al dat niks doen de voorbije weken, was het extra moeilijk om te weerstaan aan het online winkelen. Gelukkig kreeg ik veel babykleertjes van lieve vriendinnen en ging ik die af en aaien en weer opplooien (de kleertjes, niet de vriendinnen) als de koopdrang te groot werd. Ik kon niet weerstaan aan de verleiding van een schapenvelleke voor in wieg, een draagdoek en een inbakerslaapzakje. Maar hé, dat kan ik mijzelf wel vergeven.

De jongens oefenen ondertussen hun toekomstige rol als zorgzame broer druk met alles wat ze vinden. Ze adopteerden een paar regenwormen uit de tuin. De diertjes krijgen liefde, affectie en eten.  Het liefst van al bewaren ze die binnen, want 's nachts is het toch nog erg koud hoor! Charmant, nietwaar...

Nu is het aftellen en kan ik jullie binnenkort verblijden met een sappig bevallingsverhaal.